100 2014 Aspergeviering van Hans

Feestelijk afscheid van webmaster Hans Speeleveld

‘De Wandeling’ en ‘Het Vaarthof’

Halle-Zoersel 12 mei 2014

Een impressie

Hoe vallen een webmaster, een aspergekweker en een koster met elkaar te rijmen? Zelfs voor de getalenteerde filosofen onder meer dan vijftig senior pixers die op 12 oktober naar Halle-Zoersel waren afgezakt, geen evidente klus. Ik waag me dan ook met zeer veel schroom aan het ontsluieren van dit mysterie.

Toen ik om elf uur aankwam in ‘De Wandeling’ wist ik absoluut niet wat er me te wachten stond. Ik bekeek de aanwezigen: sommigen hadden stevige laarzen aan, anderen hadden de naaldhakken diep in de slijkerige grond geplant. Ik wist wel dat we gezellig zouden samen zijn met ‘asperges’. En dan ? Pas na afloop, het moet zowat 16u00 geweest zijn, zag ik de rode draad waarmee die drie voornoemde elementen aan elkaar zaten vastgehecht.

Een webmaster dus. Als achterloper in de pijlsnelle evolutie van de ICT heeft het me tijd en moeite gekost om de betekenis achter deze term te vatten. Dit geldt ook voor andere begrippen, zoals inloggen bv. Ik probeerde te vertalen: in en loggen. Log verwijst naar het Griekse logos, inloggen betekent dus ‘inwoorden’? Te gek. En webmaster dan. Web en master, webmeester dus. De inhoud van deze term leek me makkelijker te achterhalen. Ik herkende in Hans de spin die vanuit het centrum van zijn ragfijn elektronisch web zoveel pixers, ex-pixers en senior-pixers vijftien jaar lang met elkaar verbonden hield. Maar het was goed geweest, de meester mocht met gerust gemoed de fakkel aan zijn gezel Dirk Van Hemeldonck overdragen. Deze had, aldus Hans in zijn afscheidsspeech, zijn meesterproef met succes afgelegd. Bovendien kreeg Dirk nog wat wijze raad mee. Een webmaster let op de twee p’s: de p van pivacy en de p van politiek.

Plots besefte ik dat een webmaster ook eindredacteur van zijn site is en dat ‘inloggen’ op de site precies daarom noodzakelijk is, ook al beschouwen ICT-sukkels zoals ik het als een ‘noodzakelijk kwaad’. Hans heeft niet enkel talloze ICT-obstakels moeten omzeilen, maar moest ook handig laveren doorheen menselijke gevoeligheden en ergernissen. Natuurlijk verdienden al deze inspanningen een bloemetje, maar hij kreeg in de plaats hiervan in restaurant ‘De Wandeling’ een menu aangeboden helemaal in het teken van het kroonjuweel uit de Belgische tuinbouw: de asperge.

Aan maaltijd ging een bezoek aan Aspergewinning Het Vaarthof vooraf. Ik beken dat ik met een zeker dedain naar Zoersel was getrokken. Wat kon ik nog over de aspergeteelt leren? Met mijn blond haar was ik als een ‘wittekop’ uit de aspergegrond van Lippelo ontsproten. Dit Klein-Brabants dorpje ligt immers op een boogscheut van Kalfort, het epicentrum van de Vlaamse aspergeteelt. Mijn grootvader was aspergeteler en ik had als kind menige uren op zijn veld doorgebracht. Maar de vakkundige uitleg van de telers Patrick Robeyns en Marijke Spruyt deed me een toontje lager zingen. Zo mocht ik vaststellen dat de teelt na een halve eeuw een hele evolutie heeft doorgemaakt. In Lippelo is ze vandaag geheel uitgestorven, in Halle-Zoersel is ze springlevend. In tegenstelling met vroeger zijn de velden nu met zwart-witte folie toegedekt waardoor de kweker de temperatuur van de plant beter onder controle houdt en zodoende de productie verhoogt.

Ook worden de gestoken asperges nu tot de verkoop in koel grondwater bewaard wat dan weer de smaak ten goede komt. Even kon ik een nostalgisch gevoel niet onderdrukken bij het zien van de rode plastieken mandjes waarin de aspergesteker zijn witte scheuten verzamelde. Ik dacht aan de ‘aspergebakken’ van weleer, uit hout waren ze en dus mooi in harmonie met natuur. Maar of de telers van toen ook even biologisch asperges verbouwden als op ‘het Vaarthof’ vandaag, daar heb ik zo mijn twijfels over ... Kortom, ik heb aardig wat opgestoken van deze enthousiaste, professionele aspergetelers.

Asperges me, Domine (Gij zult me besprenkelen Heer). Deze liturgische tekst zal enkel bij de Senior Pixers nog herinneringen oproepen. Het lied werd gezongen bij het begin van de hoogmis op zondag. Voor de dienst had de koster een wijwatervat klaargezet met een ‘kwispel’, de borstel waarmee de pastoor tijdens het zingen van het Asperges me de gelovigen besprenkelde. Voor de viering van Hans had Jozef I, Keizer-Koster van Senior Pix, een aantal ontroerende uitvaartteksten samengebracht en strooide ze nu met krachtig trillende stembanden als as over de aanwezigen uit. Stilaan verstomde het gezelschap, het restaurant raakte in rouw gehuld, de spin had immers voor goed haar web verlaten ...

De keizer koster deelt de bidprentjes uit bij de uitvaart van Hans

Maar niet getreurd: de oude spin is weg, leve de nieuwe spin. De maidenspeech van de nieuwe webmaster, Dirk Van Hemeldonck beloofde het allerbeste, het voortbestaan van de website is in goede handen. Onder impuls van onze keizer-koster zongen we uit volle borst het vreugdelied voor de aftredende webmaster:

Wij zullen samen vieren de daden van den Hans.

Wij zullen samen zitten rond de tafel van den Hans.

Opvallend was dat zowel Rik Verhulst als de gevierde zelf in hun toespraak doorstootten naar de bron waaruit de daden van Hans zijn ontsprongen. Voor wie ze ook wil vinden, cherchez la femme. Zonder Suzy geen daden van haar Hans en bijgevolg noch webmaster noch site, daar waren de beide heren het over eens. Ik kon hen volgen.

Na afloop hadden alle deelnemers ervaren hoe de vriendschap tussen een webmaster, een aspergekweker en een koster tot onvergetelijke dag leidden. Jammer dat ex-collega Hilaire D’Excelle en mogelijk ook anderen er door omstandigheden niet bij konden zijn.

In functie van het voortbestaan van Seniorpix had men wat mij betreft nog mogen zingen voor de koster: Lang zal hij leven voor de Seniorpix. En niet alleen hij ... cherchez la femme!

Benny Verheyden

(op 18 05 2014, zijn verjaardag)

Tafelrede door Rik Verhulst

Waarde collega’s, Beste vrienden

Uw talrijke aanwezigheid bewijst de sympathie en waardering voor de man die we hier vandaag vieren en bedanken voor zijn jarenlange inzet ten dienste van de senioren van onze school.

Deze man, luisterend naar de voor de Grietjes op de verbeelding werkende sprookjesnaam Hans, is natuurlijk ook niet zo maar de eerste de beste.

Reeds tijdens zijn loopbaan was hij boordevol initiatief en creatieve ideeën. Hij begon als ‘niet zo maar een turnleraar’ op onze ‘niet zo maar een school’ in het mythische jaar ’68, je weet wel: het jaar van die ‘baanbrekende’ revolutie’, toen de kasseileggers van Echo het in Leuven niet konden bijhouden. Na 4 jaar St. Jan Berchmans was het de hoogste tijd om zich in de kijker te gaan werken in een milieu waar hiervoor de ruimte werd gelaten.

Ieder van ons herinnert zich nog wel meerdere pittige anekdoten verbonden aan al die avontuurlijke zeilweekenden, de legendarische mini- triatlons, de spannende skiuitstappen , de gevarieerde sportnamiddagen en tennisactiviteiten.

Bewonderd en op handen gedragen door de leerlingen en ja ook door collega’s, die ondanks de zachte gedwongen mobilisatie toch loyaal meewerkten aan al die projecten die de school op een bijzondere wijze in de kijker plaatsten, bleef hij steeds zijn beminnelijke en nuchtere zelf.

Hoe hij met de vaardigheid van een echte, weliswaar zwaar onderbetaalde, manager er telkens in slaagde de complexe aspecten van de organisatie: sponsoring, begeleiding, veiligheid, resultatenverwerking enzovoort, in elkaar te passen mag een wonder heten. De collega’s die het na zijn pensionering hebben willen overnemen zijn wellicht het best geplaatst om hierover mee te spreken.

Toen hij eind 1997 met pensioen ging bleef hij doorgaan met diezelfde drive van de energieke boyscout (of beter zeescout) die elke dag zijn verdienstelijke daad wou stellen. Het idee en de uitwerking van de website voor de toen reeds actieve seniorenclub is geheel zijn verdienste. Geen enkele inspanning was hem daarvoor te veel, ook de instudering en training van de vereiste technieken niet.

Sindsdien beschouwen we het comfort van de ogenblikkelijke informatie over het wel en wee van de collega’s maar als vanzelfsprekend, zonder er bij stil te staan hoeveel uurtjes Hans daarvoor achter zijn computer heeft gezeten in plaats van achter zijn vrouw. Wellicht zal Dirk Van Hemeldonck, die bereid is gevonden om te pogen het web actief te houden, daar dadelijk iets meer kunnen over zeggen. Over het computerwerk dan.

Met het gedurende meer dan 15 jaar bijhouden van al de verschillende rubrieken van de site, niet alleen voor seniorpix maar ook nog eens voor de oud-leerlingenwerking en de geschiedenis van het instituut zelf, heeft Hans ontegensprekelijk enorm bijgedragen aan de continuïteit van de contactwerking van onze seniorengroep en de interactie met de school.

Ook de ‘niet-ere’ leden lezen toch maar graag de diverse ‘weetjes’, door hun frequentie al snel overgaand in ‘wistjes’. Het verzamelen van de personalia was wellicht niet de leukste karwei, gezien de stroeve medewerking van sommige ,vooral vrouwelijke, collega’s, die aarzelen om een geboortedatum door te geven of een foto van een eindje voorbij de tweede jeugd. Die telefoonnummers met daarboven een lege plaats voor de foto wekken wel eens de indruk van een louche datingsite met de verholen boodschap: contacteren op eigen risico. Dan is de rubriek van de overleden ‘plus’-collega’s met de positieve in memoriams weer een stuk attractiever, want ‘in de grond’ zijn het eigenlijk allemaal wel toffe collega’s.

Het ‘Hilarische hoekje’ is met de tijd op de schuine helling van de moppen zachtjes de dieperik ingegleden. De foto’s uit de oude doos daarentegen blijven onvergetelijke documenten van momentopnamen van ons aller parcours in de ‘pixhistorie’.

Voor dit gigantische werk verdient Hans alle lof en dankbaarheid. Een gratis maar gemeend applaus is wel het minste dat hier past.

Achter elke succesvolle man schuilt naar het schijnt een toegewijde vrouw. Soms, in zeldzame gevallen zoals dit hier, betreft het de wettelijke echtgenote. Ja dames, geen enkele illusie, het is wel degelijk zijn charmante Suzy. Uit hetzelfde hout gesneden van positieve ingesteldheid en sociale bekommernis heeft ook zij haar offers moeten brengen om Hans toe te laten zijn eenzame werk te doen, wellicht ten koste van veel andere gemeenschappelijke projecten. Dikwijls valt dit voor de partner moeilijker dan voor de zwoeger zelf, die nog plezier vindt in zijn hobby. Ook dit verdient voorzeker een dankbaar applaus.

In de loop der jaren heb ik met Hans en Suzy ook meer persoonlijke ervaringen kunnen delen.

Om te beginnen onze gezamenlijke zeiltochten, met de ene keer eens te veel wind, zoals in Griekenland en Corsica, of de andere keer te weinig wind, zoals bij onze avontuurlijke tocht over den ‘Atlantantische’ Oceaan van de Witte van Sichem. Later ook, meer periodiek dan, de geneugten van het zoete Franse zuiden met la vie en ‘rosé’ en de dolle taferelen van Cannes en Saint-Tropez. De laatste jaren krijgen we echter wel serieuze concurrentie van het paradijselijke eiland La Réunion waar hun oudste dochter Saskia en kleinkinderen Michelle en Liam de jaarlijkse tornado’s trotseren.

Bij het ingaan van deze nieuwe étappe in hun leven, met veel vrij gekomen tijd voor die lang uitgestelde plannetjes, wensen we Hans en Suzy een standhoudende gezondheid en de energie om hun ultieme dromen verder te realiseren.

Heffen we nu dan het, hopelijk niet lege, glas op dit unieke sympathieke koppel en op onze blijvende vriendschap.

Met dank aan Ludo Vorselmans voor deze brede blik op ons.

Meer foto's door Dirk en door Marc Beeckmans: