Raeymaekers Karel

° 06.04.1927

†16.12.2014

Directeur van 1963 tot 1987

De uitvaart werd in intieme kring in een crematorium gevierd. Daarbij waren onder andere aanwezig: Ludo De Caluwé, Ludo Vereecken, Eric De Paep en Berna Alaerts.

In 'De Morgen' verscheen op 22 december volgend overlijdensbericht:

Karel,

Ik ben zo blij dat ik je mocht kennen.

Ik was bijna 12. Een veel te bang jongetje in de veel te grote school van het leven. Jij was de rijzige priester-directeur die –als je de klas binnenkwam –want dat deed je- als vanzelf rust binnenbracht. Je kwam nochtans langs met rapporten en dat was niet iets waar ik naar uitkeek. Maar je ogen en de klank van je stem zeiden elke keer meer dan mijn matige cijfers verdienden. Ik ben er zeker van dat ik daarna meer mijn best deed om jouw vertrouwen dat je had in die kleine bange jongen niet te beschamen.

Jij deed me geloven in mezelf… en dat kunnen alleen echte vaders. En jij was op die manier een vader voor velen. En ooit hebben eens twee vaders elkaar ontmoet toen één van hun jongens dacht dat de wereld stopte toen hij hoorde dat hij het jaar moest overdoen. En ze gaven met z’n tweeën de juiste draai aan z’n leven… omdat ze beiden wisten dat –ondanks de waan van de cijfers – hun jongen het wel kon. En hij bewees het ook, vooral omdat hij voelde dat zij het van hem wisten –meer dan hij het ooit zelf durfde te denken.

En dan zoveel jaren later, was ik weer blij dat ik je mocht kennen.

Jij werd weer maar eens mijn tweede vader in die veel te grote school waar ik als leraar mocht beginnen. En jij was dan daar ook voor velen een steun, toeverlaat, inspirator, motivator, en mentor. Je hield die grote nieuwe ploeg die toen mocht beginnen stevig in de hand… want je besefte dat zij -in het altijd maar vernieuwend landschap van het onderwijs- de volgende jaren jouw gedreven, weldoordachte en bovenal menselijke visie op die vernieuwing moesten delen en vooral uitstralen. En nog maar eens: jij geloofde weer meer in ons dan wijzelf durfden te denken. En dat hielp ons opnieuw om het te kunnen.

Ik kreeg van jou ooit een serieuze tik tegen mijn hoofd, ik voel de ring nog , terwijl je me met een twinkelende blik in je ogen feliciteerde met een te gedreven moment tijdens een deliberatie… gevolgd door: en dat moet je nooit meer proberen. Je zalfde en je sloeg… tegelijkertijd… en dat doen echte vaders uit liefde en uit de grond van een goed hart.

Je doopte bijna 35 jaar geleden mijn zoon met het water van het grote mysterie… zoals je mij vanaf onze eerste ontmoeting onderdompelde in de geest van jouw visie op onderwijs. En jij mag dan van dit aardse leven afscheid genomen hebben, jouw ideeën leven nog voort in elk lerarenhart dat je hebt aangeraakt…

en in alle zielen van de leerlingen waarin die leraren op hun beurt een deel van het licht dat jij uitstraalde ook hebben aangestoken. En dat zijn er velen. En daarom, dank zij jou, leven er toch een pak mensen die jouw credo hooghouden:

Ik zal nooit geloven in het recht van de sterkste

In de taal van de afgunst

In de macht van de machtigen

Ik zal nooit geloven in een wereld zonder liefde.

En iedereen die jou liefhad, treurt… zeker jouw grote –gotbetert ‘verboden’ liefde. En ik hoop dat God het ooit betert. Want haar hart is zo wezenloos verscheurd omdat zij moet lijden in het duister… en daarom vermengen mijn tranen zich ook met die van haar.

Karel, ik ben zo blij dat ik je mocht kennen.

Marc Fransen, 9 november 2015