Van Rompuy Gaston

° 17.01.1923 Hever

† 12.11.1978 Antwerpen

Priester leraar Frans MNS

E.H. Gaston Van Rompuy groeide op in een gezin met zes kinderen. Hij volgde in het Sint-Stanislascollege Latijn-Grieks en werd priester gewijd op 28 april 1946. Daarna trok hij richting Leuven waar hij Wijsbegeerte en Letteren studeerde en er op 21 augustus 1946 het diploma behaalde van kandidaat in de Romaanse filologie. Voor de jongere lezers voeg ik hier graag aan toe dat het die tijd heel gebruikelijk was dat geestelijken hun universitaire studies beëindigden na de kandidaturen omdat hun oversten vanaf dat moment voor hen andere taken hadden voorzien. Op 25 augustus 1948 trad hij in dienst als leraar in het Klein Seminarie te Hoogstraten dat, zo las ik, qua reglement, programmering en dagindeling zo eenvormig mogelijk werd gemaakt met het Klein Seminarie te Mechelen, en waar men ondermeer priesterroepingen trachtte te wekken of verder te ontwikkelen. Ook Willem Bellemans, leraar Latijn, heeft in zijn jonge jaren als leraar vertoefd in het Klein Seminarie te Mechelen en Rob Kustermans volgde er zelf Latijn-Grieks . G. Van Rompuy zou vanaf 11 juli 1961 zijn onderwijsloopbaan verder zetten in het Pius X-Instituut, Hoger Pedagogisch Onderwijs. Hij was proost van KSA Sint-Hubertus. Hij was ook gouwproost van KSA Jong-Vlaanderen. Hij zette zich in voor de KSA samen met zijn schoonbroer Paul Verbanck (1922) en met zijn jongere broer Wim (1929) die tien maanden na hem overleed op de leeftijd van 50 jaar. Beiden overleden vóór hun moeder. Ik bewaar aan meneer Van Rompuy, onder medestudenten ‘de Stonne’ genaamd, de allerbeste herinneringen. Ik dank hem hierbij nogmaals, deze maal jammer genoeg postuum, voor de opleiding die hij ons gaf. De foto dateert uit 1974 en is een stukje uit onze groepsfoto. Het is niet gebruikelijk dat een oud-student die inmiddels ouder dan zijn leraar Frans is mogen worden, een ‘in memoriam’ schrijft. Maar vermits de rubriek op Seniorpix oningevuld bleef, ook omwille van de oproep van meneer Speeleveld via de website, maar vooral omwille van het respect voor meneer Van Rompuy mocht mijn inbreng niet langer achterwege blijven. De informatie komt uiteraard vanuit een andere invalshoek. Toch meen ik dat de getuigenis van een oud-student een beter zo niet vollediger beeld kan geven van de kwaliteiten van zijn oud-leraar. Ik hoor nog steeds zijn alombekende typisch luide, dragende stem, die hij naar eigen zeggen soms inzette in de oefenschool wanneer leerlingen tussen twee lessen in de klas op stelten zetten. Zelf heb ik zulk een interventie nooit meegemaakt maar in de les vertelde hij ons dan met enige fierheid: “Alors, moi, j’ai hurlé, et c’était tout de suite fini!” Die zin doet me steeds een beetje denken aan ‘Le Petit Nicolas’ van Sempé-Goscinny . Over zijn privé leven was hij eerder terughoudend en wisten we niet veel. Hij had zoals ieder van ons ook zijn ideeën. Hij was ondermeer tegen het dragen van de veiligheidsgordel omdat hij ooit een ongeval overleefd had dankzij het feit dat hij uit zijn wagen was geslingerd. Zijn ganse leven is hij ook loyaal gebleven tegenover het Klein Seminarie van Hoogstraten. Tijdens het eerste jaar van onze opleiding zijn we op bezinning gegaan naar Minderhout. We logeerden in een paviljoen op het domein van het bekende en ondertussen verkochte klooster Mariaveld van de ‘Duitse nonnen’. Hij maakte in de omliggende bossen wandelingen met ons en in de kapel ging hij voor in de eucharistieviering waarbij de zusters voltallig aanwezig waren. Ik bespeelde zo goed en zo kwaad ik kon het orgel en omwille van de aanwezigen brachten we ook ‘Liefde gaf u duizend namen’. Eén van ons had de opdracht gekregen een stageles te geven in het Klein Seminarie te Hoogstraten waar hij ons ook fier de glasramen toonde die aangekocht werden uitsluitend met bijdragen van de ouders. Meneer Van Rompuy kon communiceren louter met zijn twinkelende oogjes. Ik vergeet nooit zijn blik naar ons toen onze medestudent in zijn stageles aldaar vroeg in het eerste middelbaar ‘Quel âge a ta maman?’ er allerlei antwoorden kwamen zoals ‘ 36 ans, 42 ans’, maar dan ineens een leerling antwoordde ’27 ans’. Onze medestudent vroeg het nogmaals en bij de derde maal dacht hij dat de leerling in kwestie geen fluit van de les over getallen had begrepen. Daarop stelde hij dezelfde vraag opnieuw in het Nederlands, een beetje geïrriteerd nu. “Hoe oud is je mama?” “27 jaar, meneer.” De blik toen van meneer Van Rompuy naar ons was gewoonweg goddelijk! Hilariteit alom! Ik herinner me zijn lessen als zeer gestructureerd. Hoewel trappen doen op weg naar het leslokaal hem letterlijk soms in ademnood bracht, kenden we hem tijdens de lessen als een dynamisch man. Literatuur en spraakkunst kregen we in blokken van twee uur. Geroutineerd als hij was kalkte hij vlot, netjes en rechtlijnig voorbeelden en regels op bord alsof hij alleen maar die onzichtbare lijntjes zag staan. Na één lesuur lokte de sigaret onverbiddelijk, telkens met succes. Hij zei ooit eens : «On va s’arrêter cinq minutes car je ne veux pas vous priver de votre cigarette. » Na wat gelach van onzentwege, hernam hij toen onmiddellijk met « Je me corrige, je ne veux pas me priver de ma cigarette ! » Wanneer we twee lesuren na mekaar hadden vertelde hij geregeld een mop of grap in het Frans. Toen we hem er éénmaal attent op maakten dat hij die mop vorig jaar al eens had verteld was hij niet uit zijn lood te slaan. Hij vertelde ze dan nog maar eens voor zij die er toen niet waren! Hij was ook de leraar die ons heel schematisch de opbouw van een les bijbracht met veel voorbeelden. In zijn leerstof zat een heel duidelijke lijn. Toen we ooit een andere leerkracht meldden dat we bij hem geen lijn zagen in zijn lessen in vergelijking met de lessen Frans ging die serieus door het lint… Ere wie eer toekomt! Zoveel jaren later mag ik ook zeggen dat hij ons, als enige, heel wat klasmanagement heeft meegegeven, ook al werd dat woord destijds in onze opleiding nog niet gebruikt. Vernieuwingen in het onderwijs, destijds ondermeer het verplicht en overvloedig gebruik van doelstellingen, bekeek hij met een waakzaam oog. Hij nodigde ons uit de zaken objectief, kritisch doch opbouwend te bekijken en zijn oneliners waren dan meestal ook niet veraf. Men zou het hem niet meteen nagegeven hebben, maar hij kon ook breeddenkend zijn zonder onrecht te doen aan het christelijk geloof. Dit kwam vooral tot uiting bij literaire analyses waarbij zijn empathisch vermogen ook zichtbaarder werd. Zo loofde hij ondermeer de manier waarop Hubert Weekers ‘Déjeuner du matin’ bracht van Jacques Prévert. Op het einde van onze opleiding werden we bij hem uitgenodigd. Hij had hapjes en drankjes voorzien. We keuvelden over onze studietijd en het werd een heel aangename avond. Persoonlijk zou ik meneer Van Rompuy beschrijven als een heel degelijke lesgever, gericht didactisch, gereserveerd , begrip- en respectvol, bereikbaar, zelfs na mijn opleiding, en vooral ook als iemand die de dingen heel goed relativeren kon. Bijzonder jammer dat hij één waarheid zo snel in zijn leven aan den lijve heeft moeten ondervinden. Le tabac nuit à la santé. Meneer Van Rompuy rust in het familiegraf te Berchem.

Met dank voor de aanvullende informatie aan Mia Verbanck, dochter van de oudste zus van Gaston.

Kris Reyniers (oud-leerling 6WA 1972)
5 juli 2012

Regentaat Frans-Geschiedenis 74-75

    
foto Mia Verbanck, dochter van oudste zus van Gaston

In oktober 2012 overleed Emmy Van Rompuy, de zus van Gaston.
In haar documenten vond Mia Verbanck een in memoriam gewijd aan haar oom, uit Komaan, 37ste jaargang, februari 1979 nummer 2, p. 8-10.
'Komaan' is een driemaandelijks tijdschrift dat uitgegeven werd door het Klein Seminarie Hoogstraten, van 1936 tot 2006.