Van Roey Frans

° 14.02.1917 Beerse

† 14.03.1995 Schilde

Leraar Wiskunde MNS


Op 14 maart 1995 overleed onze oud-collega Frans Van Roey op de leeftijd van 78 jaar  te Schilde, waar hij woonachtig was,  niet zo lang na het heengaan van zijn geliefde echtgenote.

Allen die hem gekend hebben bewaren de herinnering aan een minzaam persoon, bezadigd en wijs zoals het bij zijn vele verantwoordelijke taken paste. Zijn immer innemende glimlach toonde de bereidheid tot een meegaand gesprek en open dialoog. Hij straalde die vertrouwen gevende rust uit van een evenwichtig en gelukkig man, gevormd door de vele fronten van het onderwijsgebeuren. Ondanks zijn succesvolle loopbaan met tal van eervolle functies bleef hij steeds bescheiden en terughoudend. Voor de studenten en jonge leerkrachten die hij moest begeleiden als docent en inspecteur  was hij begrijpend en vol mededogen. De vele collega’s waarmee hij diende  samen te werken in de leerplancommissie en diverse auteursgroepen hadden zijn oprechte respect. Hij kon zich in elk milieu diplomatisch en met grote soepelheid bewegen zonder de eigen aard en overtuiging prijs te geven, geheel op de hoogte van al zijn opdrachten.

Frans werd geboren te Beerse op 14 februari 1917. Na de Grieks-Latijnse Humaniora en een Regentaat Wetenschappen werd hij in 1957 Licentiaat Wiskunde via de centrale examencommissie, voorwaar geen sinecure. In zijn loopbaan vergaarde hij een brede ervaring op zowat alle onderwijsniveaus. Na enkele maanden in een Gemeentelijke Lagere School was hij gedurende 18 jaar  leraar in het Technisch Onderwijs te Borgerhout. In 1959 werd hij dan leraar en docent aan de Lagere en Middelbare Normaalschool van ons H. Pius X-Instituut. Daarnaast was hij ook nog werkzaam in de Sint-Lutgardisschool te Antwerpen en de Middelbare Normaalschool van het Heilig Graf  te Turnhout.

Gedurende twintig jaar was hij diocesaan inspecteur wiskunde en wetenschappelijk tekenen voor het bisdom Antwerpen. Na in 1963 lid te zijn geworden van de leerplancommissie wiskunde van het NVMKO werd hij in 1968 voorzitter van deze commissie. Hier heeft hij vele onderwijsvernieuwingen mee op stapel gezet o.a. naar aanleiding van de invoering van de Moderne Wiskunde, het VSO en het Eenheidstype. Bovendien was hij gedurende geruime tijd medewerker aan verschillende Internationale Organisaties voor de evaluatie van en het onderzoek naar de kwaliteit van het wiskunde onderwijs. Tenslotte werkte hij van 1968 tot aan zijn dood onverdroten mee aan de redactie van verschillende reeksen leerboeken wiskunde voor het middelbaar onderwijs. En deze indrukwekkende staat van verdienste is dan nog helemaal niet exhaustief.

We kunnen niet nalaten hier toch ook even enkele persoonlijke belevenissen te vermelden uit onze jarenlange samenwerking met Frans. Na onze gemeenschappelijke start aan het H. Pius X-Instituut in 1959, o.a. ook met onze andere collega en vriend van het eerste uur, Maurits Verwulgen, klonk al spoedig een internationale roep om een meer modern wiskunde onderwijs. Dit naar aanleiding van de Russische successen met de lancering van de spoetniks sinds 1957. Uit waakzaamheid en interesse besloten we toen samen de lessen moderne wiskunde te gaan volgen die in Berchem werden gegeven door Gaspard Bosteels en Roger Holvoet zaliger. In 1963 begonnen we avant la lettre zelf met experimentele lessen moderne wiskunde, zowel in het regentaat als in de toenmalige middelbare oefenschool. Dit met de bijzondere toelating van de vigerende minister van onderwijs Grootjans. Het vervolg werd een nimmer eindigende geschiedenis van veeleisende nevenactiviteiten: deelnamen aan internationale congressen, waar we het kruim van de internationale wiskundewereld leerden kennen; bijscholingscursussen voor paniekerige leerkrachten ten lande; voordrachten voor allerhande verontruste culturele verenigingen; de permanente inzet als auteurs van opeenvolgende en ongetwijfeld  baanbrekende reeksen van leerboeken wiskunde zoals Wis en Kundig, Wiskundig Leerpakket, Exponent,... Met dankbaarheid denken we terug aan die vele gedeelde momenten en emoties waarin samenzweerderigheid overgaat in blijvende vriendschap. Ondanks de sporadische discussies over leerplanperikelen en andere futiliteiten bleef tussen ons de diep menselijke warmte en waardering voortleven van deelgenoten aan een opmerkelijke en blijkbaar vruchtbare periode van het wiskunde onderwijs in Vlaanderen. Frans behoort tot de geschiedenis van dat wiskunde onderwijs.

                                                                                                              Rik Verhulst