Roymans Guy
° 24.08.1944 Turnhout
† 08.2007 Wilrijk
Leraar biologie - MOS
Afscheid van Guy Roymans.
Guy was mijn vriend.
Ik was behoorlijk teleurgesteld over de weinig persoonlijke teksten op zijn begrafenis.
“sober”... zo kan je het echt wel noemen. Enkel zijn foto bij de urne was typerend gekozen, het geruite hemd en de duivelse glimlach.
Guy was voor velen in zijn “goede” jaren een modelleraar. Elke oudleerling zal hem blijvend herinneren met zijn spontane en gedurfde aanpak. Leerlingen waren voor hem inderdaad “zijn kindjes”, alleen waren de koosnaampjes niet altijd zo subtiel. “Worm, schatje, zeikerd” zijn roepnamen die je nu serieus in de problemen zou brengen. Maar zijn vakkennis stond boven alle twijfel. Hij kon tijdens biologie zo meeslepend vertellen, en tijdens “natuurexploratie”, een keuzevak uit de befaamde VSO periode, bestudeerden leerlingen samen met hem geboeid flora en fauna.
Guy had een onfeilbaar oriëntatie vermogen. Niet alleen naar vrouwelijk schoon, maar ook in de keuze van de juiste weg. In onze jonge jaren werkten we allebei bij de CM in Zwitserland, tijdens de zomervakanties. Hij als berggids en ik als fotograaf. Zowat alle bergen in de omgeving van St. Moritz liepen we samen plat. Telkens met een sliert vakantiegangers in ons kielzog. Ook als skimonitor had Guy enorm talent. Zijn beide zonen zag hij dan ook fier schifahr- brevetten behalen. Zijn inzet voor Peter en Jan waren voor mij een voorbeeld van vaderliefde. Tot het noodlot toesloeg en zijn jongste zoon Jan na een korstondige ziekte overleed.
Guy was ontroostbaar, koos een verkeerd pad.
Verschillende collega’s en vrienden probeerden hem te helpen.
Hij was daar ook ontzettend dankbaar voor. Maar Guy had een te groot hart, en zijn goedgelovigheid in onbetrouwbare figuren heeft hem nog meer omlaag getrokken in eenzaamheid. Ik voel me echt niet goed bij de gedachte dat iemand sterft van eenzaamheid en verdriet. Hebben we echt alles gedaan wat in onze mogelijkheden lag? Hebben wij het ook op een bepaald moment niet opgegeven?
Vaarwel vriend, er rest me enkel dankbaarheid voor de fantastische momenten die we samen deelden.
Guy, weet dat je nu terug op het juiste pad bent.
Paul Ielegems
Dankjewel Guy dat jij mijn modelleraar was ... lang geleden... in een vorig leven wellicht.
Chapeau voor de kanaries in de klas... de plastiek zakjes aan de populieren op de parking ...
de uitstappen naar de zoo... het metselwerk in het leraarslokaal ... je ondersteuning op de boerderij...jou opkomen voor ... en hier schieten woorden te kort ...
dus dank dat ik een collega mocht zijn...
William Triki
Guy,
Ik heb je lang niet meer gezien.
De reden kan ik je nooit meer vertellen...
met dat gevoel blijf ik zitten.
Het nooit meer kunnen vertellen, aankijken, bewonderen, aanraken, voelen van iets dierbaars, daar had je het zo vaak over… jullie zoon Jan… het was je dagelijkse gedachte…
een leegte die nooit iemand zou kunnen opvullen…
Het weerzien zal je deugddoen!
Sta me toe terug te blikken op een bepaalde periode die tot een ver verleden behoort, maar na je overlijdensbericht aanvoelt alsof het gisteren was…
Je kon zo genieten van kleine dingen, ze konden je kippenvel doen krijgen. Een blauwe hemel vol sterren…een eindig zicht op de bergen… ongerepte natuur…lange wandelingen met de nodige uitkijkmomenten…een klein vlindertje…een fluitend vogeltje…onaangeroerde, besneeuwde flanken…een houtkacheltje…een boomstronk…een nostalgisch muziekje…een troostend woord…een helpende hand…een dankbaar gebaar…een luisterend oor…
het deed wonderen.
Ik heb er niet meer kunnen zijn en dat knaagt…
Toch was je niet geheel afwezig en tot die conclusie moet ik komen nu je er niet meer bent…
Je hebt me het goud in de eenvoud leren kennen, en dat zal blijven leven in mijn leven geven!
Kaat
Uitzien naar gisteren
Als er één man was op Pius X
wiens naam nooit vergeten zal worden,
zal ’t wel die van Guy Roymans zijn.
Onder de leerlingen was hij dè favoriet,
Iedereen hoopte in zijn klas zitten,
En in december kort voor nieuwjaar,
waren de wit besneeuwde flanken van Elm
nog mooier als je achter hem de berg mee af mocht skiën.
Hij was de beste leraar, voor sommigen zelfs ‘een vader’.
Guy was niet alleen een leraar,
maar een mens boordevol emoties.
Hij was een collega, een trouwe vriend.
Hield van de natuur, keek op naar vogels
die hoog boven zijn hoofd de lucht aftekenden.
Want die vogels waren dichter bij zijn zoon Jan…
Vandaag weet ik nog heel goed wie hij was,
welke indruk hij op velen heeft nagelaten.
Morgen zal ik me hem herinneren met
zijn brede glimlach en zijn weinige tranen.
Het beeld van zijn ‘zijn’ zal ik koesteren.
Yann
Ik kan het maar niet geloven!
MIJN Guy Roymans? Ik kan er niet overheen, ik huil en geloof mijn ogen niet wat er op internet staat.
Mag ik weten wàt er juist gebeurt is? HOE KAN HET?
Ik was wél op de hoogte van zijn treur en depressie wegens de dood van zijn zoon, maar dit gaat me écht emotioneel te ver, ik weet niet eens naar wie ik aan 't schrijven ben,
Ik was pas twaalf en de eerste dag keek ik recht in zijn ijsblauwe ogen en zei "mijnheer, wilt u met me trouwen", en was sindsdien zijn "lieve poepke"...
Ik heb sindsdien altijd nog kontakt gehad, en hij steunde me toen ik Airhostess wou worden, wanneer iedereen erom moest lachen...
Ik ben niet vaak meer aanwezig door mijn job (airhostess) en dacht dat hij van mail was veranderd, toen begon ik zijn naam te zoeken om het te kontakteren en las de mededeling van zijn uitvaartdienst...
Sorry maar ik denk dat ik mij aan iemand moest richten, dus gelieve mij een beetje uit te leggen wat er gaande was in de laatste periode van zijn leven, ik heb clausure nodig... alstublieft...
Rest In Peace my Dearest Friend and Role Model and I know that now you're upthere with your son, your brightfull smile will eternally light up our way and be forever in our hearts... I'll miss you
Rihab Hafadi
