De Jonckheere Jean-Pierre

° 19.08.1950 Poperinge

† 17.07.2002 Verrebroek

leraar Aardrijkskunde LNS, MNS

Dag beste Jean-Pierre,

Vandaag zou ik zeer trieste verzen moeten schrijven,
nu jij zo dicht tegen de eeuwigheid bent.

We willen jou nog even stevig bij ons houden,
nog een bijzondere moment samen,
gestolen van de goden.

We willen jou eren voor de mens die jij was,
voor de rijkdom die je om je heen bracht.

Jean-Pierre,
Jij was geen man van hoogdravende woordenkramerij of dure boekenwijsheid. Je baalde ervan. Wel een origineel en beklijvend, gedreven leraar.
Getuige een oud-leerling van Pius X, later regent aardrijkskunde: “Als je bij Mr Dejonckheere les volgde, zat je er middenin: bij riviererosie toverde hij die rivier zo levendig tevoorschijn dat het leek alsof ze door het lokaal stroomde, om maar te zwijgen over het onbeschrijflijk oproepen van een vulkaan of van een aardbeving!”

Jean-Pierre,
Reizen zat in je bloed … je reisde om een vollediger, rechtvaardiger en beter mens te worden, om anderen deelgenoot te maken van je inzichten, van je geloof: de inleefreizen naar o.a. Pakistan, Marokko, Turkije en jouw dierbare Toscane zijn in menig geheugen vastgebeiteld als onverwoestbare herinneringen, bakens voor hun verdere leven.
Je inlevingsvermogen en organisatietalent hielpen je om die reizen tot boeiende ervaringen te maken.

Jean-Pierre,
Je was een merkwaardig doorzettend man. Toen de ziekte jou in haar greep kreeg, zelfs toen werkte je als vakdidacticus aardrijkskunde verbeten verder aan je handboeken en sleutelde nog mee aan de lessen van Chris.  Je onvergetelijke bijdrage op de werkgroep in september 2001 over platentectoniek, markante getuigenis van je gedrevenheid.
Weet dat je als leraar, als auteur, als bestuurslid van de werkgroep aardrijkskunde een blijvende stempel hebt gedrukt op het aardrijkskundig onderwijs.

Jean-Pierre,
Werd je met onrechtvaardige situaties geconfronteerd, dan zweeg je niet maar kwam onvervaard voor je mening uit ... niet altijd de makkelijkste weg maar wel de weg van je hart.
In de alledaagse ontmoetingen toonde je je innemende persoonlijkheid met een groot en warm hart.

Mama van Jean-Pierre,
Jeroen & Jessy, Anneleen, Maarten,
Lieve Chris,

Jean-Pierre was  jouw noord, je zuid, je oost en west;
je werkweek en je zondagrust,
je woord, je lied, je dag, je nacht.
Jij in zijn liefde geborgen, teder en zacht.

We stamelen onhandig wat woorden van troost …
Laat ons de maan omwikkelen en de zon ontmantelen,
de sterren doven en de klokken stoppen,
en luisteren naar zijn rust boven de hoogste toppen.

Nu zal Jean-Pierre aankomen
daar waar het leven wegklinkt
zijn harttoon stil als een klare, zuivere toon
in harmonie met het eeuwige.

De aarde die hij zo heeft liefgehad
neemt hem terug op.

Jean-Pierre,
namens alle collega’s
dank ik jou voor de fijne man die je was!

Eric Offeciers