Bilsen Raymond

° 03.05.1941

† 11.05.2022

leraar communicatie en media, in Pius X van 1971 tot 2001. Daarvoor leraar in het Sint-Edmonduscollege.

Raymond was een globetrotter "pur sang".

1 september 1972. Start van mijn eerste schooljaar in het Zurenborgse Sint-Edmonduscollege, vlakbij de – toen nog minder populaire – Dageraadplaats.

Van Raymond Bilsen, leraar Nederlands en Geschiedenis, erfde ik 10 uren Geschiedenis in de eerste graad.

Raymonds interesse voor de media hadden hem geleid naar het Pius X - instituut, waar enkele jaren eerder het VSO (Vernieuwd Secundair Onderwijs) was ingevoerd. Hij bleef echter ook klastitularis en lesgever in Sint-Edmondus.

Raymond kreeg in Pius X een unieke kans om zijn passie voor de communicatiemediamiddelen over te brengen bij de leerlingen van de derde graad. Samen met hen pakte hij de valkuilen van de media op een kritische manier aan. Hierin was hij alleszins een visionair.

Met enige weemoed denken zijn ex-collega’s uit de Menswetenschappen aan de studiereis naar het Poolse Wroclaw. Vooral het verblijf van die Poolse leerlingen in Antwerpen bleef nazinderen.

Het was Raymond die zijn collega’s voortdurend opmerkzaam maakte op het moeilijke evenwicht tussen de dankbaarheid om de gulheid van de onthaalgezinnen enerzijds en anderzijds de voor jongeren zo moeilijk te hanteren matigheid midden al die overdaad. Raymonds fijngevoeligheid in dergelijke materies typeerde hem.

Ook Raymonds talenten voor film en fotografie bleven niet ongemerkt. Toen ik zijn Geschiedenisuren overnam, gaf hij me een metalen koffertje met honderden dia’s over Egypte. Van Toet-Anch-Amons schatten tot de Pyramides van Gizeh en de tempels van Karnak en Luxor… Raymond was er reeds in de zestiger jaren met camera op ontdekkingsreis geweest.

Ook tijdens de jaarlijkse Londentrip van de derdejaarsleerlingen uit het Sint-Edmonduscollege – met collega Hugo Stevens – was hij de attente verslaggever die alom gewaardeerde reportages maakte van deze excursies.

Raymond was vooral een empathische wereldreiziger. In Boethan, Namibië, Patagonië of Iran… Raymond had er vooral aandacht voor de gewone sterveling.

De leden van “Het Bolleke’’, de seniorenclub van oud-leraars van het Sint-Edmonduscollege, mochten elk jaar rond Nieuwjaar ten huize Bilsen genieten van de dia-reportages die Raymond tijdens zijn jongste reizen had gemaakt.

Ook na zijn pensionering wou hij zijn expertise delen met leerlingen van Pius X. zo gaf hij nog enkele malen een ‘masterclass’ toerisme in zijn vroegere school.

Vandaag exact 1 maand geleden leidde Raymond de vernissage in van Bollekesart, het collectief van ex- leraars van het Sint-Edmonduscollege dat jaarlijks zijn kunstwerken tentoonstelt.

Raymond was erg emotioneel en verwees in zijn rede naar Greetje en Roosmarijn.

Even later – tijdens het middagmaal – was hij opnieuw de ‘oude Raymond’ zoals we hem allemaal gekend hebben…

“Lieven, wie vindt gij nu de beste journalist van de Knack?” Ik gaf hem het antwoord dat hij blijkbaar graag hoorde, waarop ik er wel aan toevoegde: “omdat Mia Doornaert niet in de Knack schrijft, he….

Deze uitspraak ontlokte bij Raymond onmiddellijk de guitige lach die we allemaal bij hem herkenden wanneer hij zich in gezelschap amuseerde….

Enkele dagen geleden ontving ik van Raymonds Pius X - collega Mieke Buschmann een mail. Hierin vertelt ze over de gewoonte in de Pius X - campus van de Abdijstraat om collega’s die op pensioen gaan een tekst of spreuk te laten schrijven op een muur. Raymond staat er niet bij omdat deze traditie na zijn pensionering werd ingevoerd. Haar tekst eindigt ze met een citaat van Jeroen Brouwers wiens overlijdensbericht in de krant naast dan van Raymond verscheen: ‘Mogelijk is DAT de zin van het leven: sporen achter laten.”

Waarbij Mieke aanvult…”Ze hoeven niet noodzakelijk op de muur geschreven te zijn.”

Zaterdag 21 mei 2022

Lieven De Meyer