Van den Berghe Chris
°08.04.1938
†16.05.2015
opvoedster tot 31.08.1993
Chris moest na de fusie noodgedwongen van het ‘kleine’ Maria Boodschap in de Abdijstraat naar het ‘enorme’ Pius X op de Laan verhuizen… Dat was niet prettig…dat is helemaal niet prettig! Ik heb zelf even het omgekeerde moeten meemaken: dat was niet prettig.
Het was voor haar dan ook een enorme aanpassing. In het begin miste ze haar collega’s van de Abdijstraat heel erg, vooral tijdens de middagpauze, waar ze een vol uur de tijd hadden en –ah ja in de Abdijstraat- maar de straat moesten oversteken om buiten de school te gaan eten, wat van die collega’s ook een hechte groep maakte.
De eerste 1 september op de Laan had ze voor het eerst in haar carrière boterhammen bij… en dan stel ik toch wel voor om in de Abdijstraat te gaan eten… Van hier uit was dat ook maar een van de weinige dagen dat zoiets kon… wij hadden hier namelijk maar een halfuur tijdens de middag maar op 1 september gingen de leerlingen toen nog ’s middags naar huis… Dat was het begin van een hechte samenwerking, waar we mekaar later ook wel buiten de school om leerden kennen. Niet dat we bij mekaar de deur plat liepen… Turnhout ligt nu ook niet bepaald achter de hoek... maar we wisten wat we aan elkaar hadden en dat we op elkaar konden rekenen.
Chris had het dikwijls niet gemakkelijk en haar gezondheid liet haar soms in de steek, maar opgeven stond niet in haar woordenboek. Ze was een warme persoon, zorgzaam en trots op haar kinderen en later ook kleinkinderen.
Navraag bij verscheidene collega’s naar een spontane gedachte bij de naam van Chris leverde volgende woordenlijst op: een schone madam, correct, energiek maar ook rustig, streng maar ook grappig, heel attent zowel naar leerlingen als naar collega’s… Ook een fiere madam, modebewust maar zonder opvallend te zijn… als ze er was, dan wist je dat ze er was… iemand met een eigen mening, ook wel impulsief wat ze met een lach probeerde te relativeren…
Op school begon Chris haar dag op het leerlingensecretariaat waar ze uiteraard de telaatkomers opving. Daar wist ze iedereen persoonlijk aan te spreken. Ze wist dan ook erg veel van leerlingen maar bleef daar discreet over. Leerling A kreeg bij voorbeeld een bemoedigend schouderklopje in de refter. Bleek dat diens hond of kat erg ziek was… En zo wisten wij ook waarom leerling B zoveel te laat kwam: die moest nl. eerst 3 of 4 jongere broers en zusjes nog naar de kleuter- en lagere school brengen… als er dan eentje zijn schooltas vergeten was of struikelde, dan was hij zelf al gauw een kwartier te laat.
Ook de ziekenkamer hoorde bij het leerlingensecretariaat. Ik zal nooit vergeten hoe zij leerlingen met hyperventilatie op de kortst mogelijke tijd weer normaal aan het ademen kreeg. Rustig maar kordaat werden die als het ware gedwongen om haar ademhalingsritme over te nemen. ‘k Heb het nooit nog iemand anders zo zien doen.
Nadat ze met pensioen ging, hebben we Chris niet meer op school gezien. We belden nog wel eens met elkaar en bleek een keer dat ze hier in de buurt was geweest. Toen ik haar vroeg waarom ze niet tot op het leerlingensecretariaat was gekomen, zei ze: “de drempel was te hoog”. Ik realiseerde me dat er die vakantie een verkeersdrempel op de parking was aangelegd… “Ge ziet he, dat ik er geweest ben”…
Jee Reusens